Rosnę z uważnością. Praktyki mindfulness wspierające równowagę, spokój i odporność dla dzieci, nastolatków i całej rodziny

Uważność to być może najwspanialszy z darów, jaki możemy ofiarować dzieciom i młodzieży. Wspiera ona rozwój inteligencji emocjonalnej, podnosi poziom szczęścia, zwiększa ciekawość i zaangażowanie, zmniejsza niepokój i przygnębienie, koi traumę, pomaga skupiać się, uczyć i podejmować dobre decyzje.Gdyby tego było mało, z badań wynika, że uważność wspaniale wpływa na rozkwitanie, jak w psychologii nazywa się przeciwieństwo depresji i skłonności do unikania.Rosnę z uważnością uczy rodziców, a także osoby pracujące w edukacji i zapewniające wsparcie psychologiczne, jak stawać się przykładem uważnego życia i dzielić się umiejętnością, która daje dzieciom supermoc psychicznej odporności i elastyczności, niezbędną przez całe życie. Dr Christopher Willard proponuje ponad siedemdziesiąt prostych praktyk i podpowiada, jak je dostosować do indywidualnych potrzeb dzieci i nastolatków.W tym inspirującym przewodniku znajdziesz sprawdzone wskazówki, jak:zachęcić dziecko do praktykowania mindfulness za pomocą zabawy, ruchu, kreatywności i wyobraźnikorzystać z technologii i mediów społecznościowych w rozważny sposóbdzielić się wiedzą o uważności w domu, w szkole i w innych instytucjachbudować podstawy przez własną praktykę uważnościZiarna uważności można zasiać w każdej osobie, w dowolnym momencie. W odpowiednich warunkach wykiełkują one i rozkwitnie życie pełne współczucia i bliskości. Rosnę z uważnością zaprasza w niesamowitą podróż, która zmienia świat – dołączenia do ciągle rozwijającej się społeczności dorosłych, którzy przywracają dzieciństwu i młodości zachwyt, ciekawość i przestrzeń na refleksję.WprowadzenieMedytacja to mikrokosmos, wzór i lustro. To, czego uczymy się, medytując, przydaje się w każdym aspekcie życia.Sharon Salzberg, Real HappinessPraktyka uważności (mindfulness) w wykonaniu dzieci niekoniecznie musi się sprowadzać do dwudziestu minut siedzenia w ciszy i bezruchu. Jako nauczyciel, terapeuta i ojciec widziałem setki dzieci w różnym wieku i o różnorodnym pochodzeniu, które praktykowały uważność – i tak jak każde dziecko jest inne, tak różne były ich sposoby praktykowania.Dla siedmioletniej Jackie – dziewczynki z ADHD, zmagającej się z rozwodem rodziców – praktyka uważności oznacza zabawę pluszakami na podłodze do momentu, kiedy ona lub ja uderzymy w dzwonek. Wtedy razem bierzemy trzy uważne oddechy. Alexa, nastolatka o kręconych włosach, cierpiąca na zaburzenia odżywiania, traktuje uważność jako sposób na dostrojenie się do sygnałów swojego ciała. Dzięki temu może zareagować na jego potrzeby, a nie na emocje, które wywołuje w niej jedzenie. Dla rosłego Jareda, sportowca, który obawia się ataku paniki przed meczem lacrosse’a, uważność to przede wszystkim szybkie skanowanie ciała podczas gry i skupianie uwagi na podeszwach stóp, gdy czuje narastający lęk. Ellie, która na skutek przebytej w dzieciństwie choroby doświadcza chronicznego bólu, znalazła się w moim gabinecie w wieku dwunastu lat. Praktykuje uważność, medytując w ciszy podczas spotkań szkolnego klubu mindfulness. Jej pierwsze doświadczenia w tej dziedzinie motywowane były chęcią duchowego rozwijania się.Dla nauczyciela w szkole uważnością może być wspólne słuchanie przed egzaminem nagrania praktyki pomagającej się skoncentrować. Dla terapeutki uważnością może być ćwiczenie, podczas którego dziecko rysuje i angażuje w to wszystkie zmysły. Dla mnie, zanim urodził się mój syn, uważność to były wyjazdy do ośrodków medytacji i medytacja grupowa w każdą środę[2]. Obecnie uważność to dla mnie zauważanie radości i obaw, które odczuwam, gdy obserwuję mojego syna podczas zabawy lub snu i myślę o jego przyszłości i świecie, w którym będzie żyć.Każda forma praktyki uważności, czy to formalna, czy nieformalna, oferuje zachowanie spokoju i jasności umysłu w trudnych sytuacjach, przez które dzieci będą musiały przejść, niezależnie od naszych starań, by je przed tym uchronić. Świat nie zawsze jest pełen współczucia i nie da się uniknąć zranienia. Jeśli jednak młodzi ludzie dostaną odpowiednie narzędzia, będą mogli odkryć, że największe wyzwania są także największymi nauczycielami. Jednym z darów uważności jest zdolność przemieniania cierpienia w mądrość i współczucie. Wielcy filozofowie łączyli cierpienie z rozwojem duchowym. Jeśli chcemy, by dzieci dorastały i rozkwitały, a nie upadały pod ciężarem wyzwań, które rzuci im życie, musimy umożliwić im nauczenie się, jak radzić sobie z cierpieniem.Aby rozwinąć w sobie zdolność współczucia, potrzebujemy doświadczyć cierpienia. Życie nas pod tym względem nie zawodzi… Praktyki medytacyjne, takie jak uważność, pozwalają dzieciom regenerować się i znajdować ukojenie. Równocześnie nie rozpraszają ich i nie odciągają od myślenia o tym, co je spotyka. Dzieci potrzebują doznawać urazów, obijać sobie kolana, czasami zawalić sprawdzian, płakać z powodu złamanego serca – przekonać się, co potrafią wytrzymać i jak mogą się dzięki temu rozwijać. Doświadczając zranienia z innymi, zmniejsza